EL GATO GAYER-ANDERSON

THE GAYER-ANDERSON CAT

Foto ©Aybige Mert

British Museum’un koleksiyonunun tanınmış parçalarından biri olan bu bronz kedi heykeli, arkeoloji literatürüne, 1930’larda evsahibi olan ve daha sonra 1939’da kendisini müzeye bağışlamış olan Belediye Başkanı Gayer Anderson’ın ismiyle girmiş.

İ.Ö. 600 yıllarına tarihlenen ve Sakkara’dan geldiği tahmin edilen heykel, 42 cm. yüksekliğinde ve 13 cm. genişliğinde.

Gayer-Anderson Kedisi, müzeye gelişinden yıllar sonra, 2007’de ilk kez kapsamlı bir incelemeye tabii tutulmuş ve x ışını ile mikroskop altında incelenmiş. %84,7 bakır, %13 kalay, %2,1 arsenik ve %0,2 kurşun alaşımdan oluşan bronz malzemeden yapıldığı saptanan kedinin vücudunda, müzeye gelmeden önce oluşmuş ve onarılmış bir hasar tespit edilmiş. Kuyruğunda da orijinal olmaması muhtemel bir bölüm belirlenen kedinin, onarımdan sonra iz kalmaması için yeşil renge boyandığı görülmüş. Boynunun etrafında, ucunda koruyucu bir muska sarkan gümüş bir kolye ile burnunda ve kulağında altın hızma ve küpe bulunan kedinin, altın takılarının da orijinal olmadığı düşünülüyor çünkü heykelin eski fotoğraflarında farklı takılar görülüyor.

2600 insan yaşındaki Gayer-Anderson Kedisi, British Museum’un 4 numaralı Mısır Heykeli salonunda sergileniyor.

EL GATO DE CERÁMICAS SCHMIDER

SCHMIDER CERAMICS’S CAT

Foto ©Aybige Mert

İki hafta önce Londra’daki ilk bit pazarı çıkarmamı yaptım. Aslında, her perşembe günü Spitalfields Market’ın içinde kurulan bu pazar, “antika pazarı” olarak geçiyor ama sanırım ben bit pazarı kavramını daha çok seviyorum. Her bit pazarı ziyaretinde olduğu gibi, bu sefer de kedi koleksiyonuna birkaç yeni parça eklemeyi başardım.

Kedi hazinesinin bu yeni parçalarından biri, fotoğraftaki seramik vazo kedi. Vazo, 1950’lerde, Batı Alman seramik üreticisi Schmider’in Tigris koleksiyonu için Anneliese Beckh tarafından tasarlanmış.

Üretildikten neredeyse altmış yıl sonra da gelip benim çalışma masama konmuş…

NUESTRO AMOR GATO

CAT TALK

Sevgililer Günü’nde, Kedi Defteri’nin kütüphanesinden, aşkımız kedilere ithaf olmuş bir kedi cep kitabı.

Armand Eisen’in derlediği Cat Talk, 1998 yılında, Fatma Yaşar’ın Türkçe çevirisiyle ve Aşkımız Kedi adıyla Oğlak Yayınları’ndan piyasaya çıkmıştı. Kitapta, kedilerle ilgili atasözleri, deyimler ile ünlülerin kediler üzerine söylediklerine ve yazdıklarına yer verilmiş.

Aşkımız kediii…

LAS CAMAS DE GATO pEi KITTY

pEi KITTY CAT BEDS

Bu seferki kedi yatağı, modern çizgilerden hoşlananlara. “Bir kediden daha sevimli ne olabilir? Yumurtadan çıkan bir kedi.” düşüncesinden yola çıkarak tasarlanan ve  pEi Pod şirketi tarafından piyasaya çıkarılmış olan bu modern görünümlü kedi yatakları, bebek ürünlerinde de kullanılan, dayanıklı ve %100 geri dönüşümlü bir malzeme olan yüksek yoğunluklu polietilenden (HDPE) üretilmiş.

Ürünün menşei ile ilgili bir bilgi göremedim ama üretici firmanın internet sayfasına koyduğu uyarı -ki “Her ne kadar çok sevimli olsa da bebeklerinizi lütfen içine koymayın” demişler- Amerikan malı olduğunu düşündürttü bana niyeyse .

Nane, pembe ve fildişi renklerinde seçenekleri bulunan pEi Kitty yataklarının, minderleri de geri dönüşümlü malzemeden üretilmiş ve yıkanabiliyor. Minderler için de pembe ve sarı olmak üzere iki renk seçeneği bulunuyor.

GATOS BRASILEÑOS

BRASILIAN CATS

Foto ©Aybige Mert

Gezdiğim ülkeler içinde en çok kanımın ısındığı yer Brezilya. Artık İstanbul’da yaşamayacaksın, kendine başka bir ülkede bir şehir seç deseler, listenin tepesinde kesinlikle Rio olurdu. Okyanusunun kokusu, yemyeşil dokusu, tepeleri, koyları, plajları, güneşi, her an insanın kulağına çalınan samba ritimleri, meyve bolluğu, parmakarası terlikleriyle popolarını devire devire yürüyen, sakin sakin ve hayatın her dakikasının tadını çıkararak yaşayan sımsıcak kanlı insanları ile Rio, orada olmaktan asla bıkmayacağım bir şehir. (Bu güneşli, sıcakkanlı insanlı şehri şimdi durduk yerde anmamın, Londra’nın malum havası ve hayatı koşarak yaşayan insanlarıyla bir ilgisi yok doğal olarak )

Brezilya yolculuklarında yolumuzun düştüğü şehirlerden biri de Saõ Paulo. Nüfusunun önemli bir bölümünü Ortadoğulu ve Japon kökenlilerin oluşturduğu, tepesinde vızır vızır helikopter trafiği olan, herkesin takım elbise-kravat dolaştığı bu nadide şehir için içimde Rio’ya beslediğim hislerin hiçbiri yok ama her cumartesi günü Praça da República’da (Cumhuriyet Meydanı) kurulan birkaç yüz tezgâhlık el sanatları pazarının hastasıyım. Envai çeşit hediyelik eşya, sanat eseri bulabileceğiniz gibi, muhteşem sokak gıdalarıyla mideye güzel bir ziyafet çekmek için de iyi bir adres bu pazar.

Raku sanatının örneklerinden olan bu kedileri de, iki ayrı yolculukta, Praça da República’daki işte o pazardan almıştım.

Saõ Paulo, özellikle gidilesi bir şehir değil ama bir şekilde iş, uçak destinasyonu gibi durumlardan yolunuz düşerse ve benim gibi pazarseverseniz, o zaman bir cumartesi mutlaka şehrin en renkli yerlerinden biri olan bu pazarı ziyaret edin.

Foto ©Aybige Mert

Kedi: 1+1+3+1=6 puan.

EL GATO DEL MAESTRO SEVKET

MASTER SEVKET’S CAT

Foto ©Aybige Mert

Kedi kütüphanemin en değerlilerinden biri. Mis kokulu eski kitaplarımdan biri daha.

Rıfat Ilgaz’ın usta kaleminden çıkmış kısa öykülerden oluşan ve Kitapçılık Servisi tarafından yayınlanmış olan bu kitap, 1965 yılında İstanbul’da Hüsnütabiat Matbaası’na bastırılmış. Kitap adını son öykü olan Şevket Usta’nın Kedisi’nden alıyor.

Bu vesileyle en sevdiğim yazarlardan birini saygıyla anmış olmak istiyorum. Ellerine sağlık Rıfat Ilgaz Usta…

LAS CAMAS DE GATO DE LOVE NOSTALGIC WHIMSY

LOVE NOSTALGIC WHIMSY’S CAT BEDS

Hem yolculuk hem eski eşya seven biri olarak, bu valiz kedi yataklarını çok beğendim. Tabii, ürünü verdiği pozlarla daha da çekici hale getiren güzeller güzelinin hakkını da vermek gerek.

Kanada Güney Langley’den genç bir tasarımcının, Love Nostalgic Whimsy markasıyla ürettiği ve her biri ünik olan bu kedi yatakları, eski valizlerden dönüştürülmüş. “Küçült, tekrar kullan ve geri dönüştür” 3 altın kuralını düstur alarak üretim yapan Love Nostalgic Whimsy markasının, kedi yatakları dışında takılar, küçük mobilyalar ve dekoratif ürünlerden oluşan bir ürün yelpazesi bulunuyor.

Ama ille de bu kedi yatakları…

RETRATOS DESDE SYMI I

PORTRAITS FROM SYMI I

Foto ©Aybige Mert

2009 yazında Kerim’le motosikletle birkaç Yunanistan yolculuğu yapmıştık. Yolculukların bir tanesindeki duraklarımızdan biri, Datça’nın karşısındaki Symi Adası idi. Küçüklüğü, nüfusunun azlığı ve çılgın Türk turist akınına maruz kalmasıyla Bozcaada’yı andıran Symi’nin, diğer özelliklerinin bizim adamızla hiiiç ilgisi yok.

Örneğin, dört yanı denizle çevrili Bozcaadamızda balık pahalı ve cücük kadar porsiyonlarda sunulan deniz ürünleri “nadir eser” iken, Symi’de tepeleme karides, ahtapot, kalamar sebil. Özellikle Symi ve çevresindeki adalara özgü leblebi gibi tüketilen cüce karideslerin tadına doyum olmuyor.

Ada, özellikle Türk yatçıların istilâsı altında. O kadar ki sokakta yürürken insanın kulağına sürekli Türkçe konuşmalar çalınıyor, meyhanelerde Tekirdağ’dan Yeşil Efe’ye envai çeşit Türk rakısı bulunuyor (halkım sevmez uzo muzo ). Liman ağzına kadar Türk bayraklı teknelerle doluyken, bir de biz 34 plâkalı motosikletimizle arz-ı endam eyleyince tam oldu.

Symi’de kaldığımız süre boyunca oralı pisilerle de epey ahbaplığımız oldu. İlk iki fotoğraftaki arkadaşlar, uzo keyfi yaparken masadaki aterinalarımıza ortak olanlar. Son fotoğraftaki de sahildeki balıkçıdan günlük rızkını bileğinin hakkı ile almaya karar vermiş bir arkadaş.

Özetle, ada küçücük, güzel, denizi süper, deniz ürünü bol, tediler her yerde. Bir daha bir daha gidile…

(Kedinin önerisi: Mano’nun meyhanesi)

EL CUADERNO DE GATO ESTÀ EN LONDRES

THE CAT’S NOTEBOOK IS IN LONDON

Foto ©Aybige Mert

Bugün, tam da Kedi Defteri’nin birinci yaşını kutladığı gün, Kerim’le Londra’ya göçüyoruz. Şimdilik görünen, iki-üç yıl, bulutlu ve yağmurlu Londra ellerinde, sokaklarında bir tane bile kedi görmediğim bu şehirde yaşayacağız. Hem iş hem de keyif için çok yolculuk eden ve evden uzun süreler ayrı kalmaya alışık bir çift olarak, bu sürenin bizim için su gibi geçeceğini umuyorum. Kedi Defteri de bundan böyle bir süre Londra ellerinden bildirecek.

Yeni bir şehir, yeni bir macera ama öte yandan da içim acıyor çünkü Tatankam ile ayrı düşüyoruz. On yedi yaşındaki kara oğlumu 6 ay boyunca İngiliz karantinalarında süründürmek aklımın ucundan bile geçmeyeceği için o, Türkiye’de annem ile kalacak. Bırak 6 ayı, “Bir gece” bile deseler, “Beni de onunla alırsanız olur” derim. Bir ayağımız hep Türkiye’de olacak ve her ucuz uçuş denklediğimde soluğu oğluşumun yanında alacağım ama içim çoook acıyor.

Mauuuuuuuuu!